Lala

To nie jest tak dobra książka, jak oczekiwałam. A może to oczekiwania były zbyt wysokie i stąd rozczarowanie. Książka zupełnie mnie nie wciągnęła. Rozumiem zamysł autora i urywkową narrację będącą odzwierciedleniem szwankującej pamięci głównej bohaterki, jednak dla czytelnika jest to doświadczenie męczące, tak samo jak mnogość postaci pojawiających się wyrywkowo w różnych kontekstach. Dość na tym, ze przez ostatnie 200 stron zadawałam sobie dzienną porcję 50 stron, żeby jakoś dobrnąć do końca. Spodziewałam się po autorze lekkości i swady, tymczasem książka zupełnie mnie przygniotła.

To nie jest tak dobra książka, jak oczekiwałam. A może to oczekiwania były zbyt wysokie i stąd rozczarowanie. Książka zupełnie mnie nie wciągnęła. Rozumiem zamysł autora i urywkową narrację będącą odzwierciedleniem szwankującej pamięci głównej bohaterki, jednak dla czytelnika jest to doświadczenie męczące, tak samo jak mnogość postaci pojawiających się wyrywkowo w różnych...

Nostalgiczna autora wyprawa w przeszłość. Czyta się „Lalę” jak najlepszy z pamiętników, który skrzy humorem rodem z Magdaleny Samozwaniec, specyficznej – napisałbym – przedsiębiorczości, wrodzonego sprytu, a nade wszystko – klasy. Biograficzna saga, która zaskakuje szczegółami i opisami wydarzeń prawdziwych lub nieco podkolorowanych przez tytułową Lalę, babcię autora. Jest tu zatem i dwór i ziemia, wojna i żołnierze. Jest przedmiotów opisywanie, jest ich zaczątek wielbienia – jeszcze wprawdzie mało, jeszcze ostrożnie, ale znając (nieco) dalszą twórczość pana Dehnela, widać te fascynujące zaczątki chociażby w postaci pierścionka z szafirem.
Ale jest pod płaszczykiem z pozoru banalnej opowieści o „dawnych czasach” drugie, a może trzecie dno. Lala była dla autora całym światem. To ona wprowadziła go do ogrodu wiedzy i poznania. Nauczyła czytać książki mądre i odróżniać Schopenhauera od Stockingera (kiepski żart własny). Pokazała, czym jest malarstwo, a czym bywa czasami historia. Gdzieś w tym wszystkim zauważalny był brak ojca, matka zaś pojawiała się na krótko, przelotnie. Czyżby Lala zastępowała ich oboje, była wyrocznią, księgą, pochodnią dla młodego, wchodzącego w życie chłopaka, który szukał siebie, tak zwyczajnie i „po ludzku”?
Lala to wspomnienia, zdań przypominanie. To obrazy przez słowa rysowane: „Opowieść babci (…) nie ma ram ani krańców – jest rozmyta, rozgałęziona wszerz i w głąb, nie ogarniona”. Wszystko sprowadza się do pamięci i właśnie pamięć jest ważną bohaterką powieści Dehnela. Autor spieszy się z pisaniem, zapamiętywaniem i notowaniem. Długie, po wielokroć powtarzane opowieści (tak, babciu, mówiłaś już o tym) stają się nagle strzępkami, wątki rwą się, klatki filmu marszczą i kruszą. Rozpadają się tak samo jak rozpada się kruche życie Lali.
I naprawdę pięknie to odchodzenie pan Dehnel opisał, tworząc powieść nieomal bajeczną i kompletną. „Powtarzanie rzeczy pięknych i mądrych jest piękne i mądre samo w sobie i należy do takich samych cnót, jak karmienie głodnych, opiekowanie się zwierzętami, podlewanie roślin i udzielanie jałmużny”.

Nostalgiczna autora wyprawa w przeszłość. Czyta się „Lalę” jak najlepszy z pamiętników, który skrzy humorem rodem z Magdaleny Samozwaniec, specyficznej – napisałbym – przedsiębiorczości, wrodzonego sprytu, a nade wszystko – klasy. Biograficzna saga, która zaskakuje szczegółami i opisami wydarzeń prawdziwych lub nieco podkolorowanych przez tytułową Lalę, babcię autora. Jest...

Może się wydawać chaotyczna, ale czyta się ją łatwo i przyjemnie. Jest w niej dużo humoru i czułości. Lubię prozę Dehnela.

Może się wydawać chaotyczna, ale czyta się ją łatwo i przyjemnie. Jest w niej dużo humoru i czułości. Lubię prozę Dehnela.

To jedna z tych książek, które sporo tracą, gdy ich się słucha. Przede wszystkim, nie udało mi się przyzwyczaić do głosu autora, do jego sposobu artykulacji. Gdy tylko miałam przerwę w słuchaniu książki od razu zaczynał mnie z powrotem drażnić. Kolejną sprawą są zdjęcia. Bardzo ich brakuje w wersji audio. Może to one wprowadzają trochę ładu w chaotyczne babcine wspomnienia. W opowieści przeplatają się słowa wnuka, czyli autora z historiami opowiadanymi przez babcię. Wyboru czasu i miejsca dokonał autor, lecz z chronologią ma on niewiele wspólnego. Tytułowa Lala była osobą znaną, obracała się w kręgach pisarzy, kompozytorów, była znawcą muzyki. Dlatego i jej opowieści są ciekawe. Czasami to zwykłe anegdotki, ale niekiedy to fragmenty historii. Do tego mamy fragmenty opisujące starzenie się babci, jej powolne uleganie chorobie. I niby wszystko jest, a czytać się nie da. Może wersja papierowa jest bardziej przyjazna.

To jedna z tych książek, które sporo tracą, gdy ich się słucha. Przede wszystkim, nie udało mi się przyzwyczaić do głosu autora, do jego sposobu artykulacji. Gdy tylko miałam przerwę w słuchaniu książki od razu zaczynał mnie z powrotem drażnić. Kolejną sprawą są zdjęcia. Bardzo ich brakuje w wersji audio. Może to one wprowadzają trochę ładu w chaotyczne babcine wspomnienia....

Książka wypożyczona z biblioteki, zupełnie w ciemno i szczerze powiem w trakcie czytania myślałam o jej odłożeniu. Początek jakieś sto , sto pięćdziesiąt stron to jeden wielki chaos, nie wiedziałam nawet o kim jest książka. Nie rzuciłam książki w kąt -na szczęście,bo z chaosu wyłoniła się piękna i wzruszająca opowieść o Lali Bienieckiej. Kobieta urodziła się w Kielcach w 1919 roku, była postacią nietuzinkową, odważną i bezkompromisową , wyczuloną na krzywdę innych i niosąca pomoc potrzebującym. Autor Jacek Dehnel jest wnuczkiem Lali i narratorem książki. Poznajemy świat w którym dziewczynka dorastała, jej najbliższą rodzinę, pierwsze miłości,romanse, małżeństwa, zdrady,narodziny dzieci. Najsmutniejszy jest obraz starzenia się kobiety, utraty zdrowia, powolnego procesu demencji starczej, jednocześnie chwyta za serce postawa wnuka. To Jacek opiekuje się babcią w chorobie, zmienia pieluchy,myje, znosi jej humory i zgryźliwość. Piękny przykład miłości i przywiązania.
W trakcie czytania wspominałam własną babcię i czas spędzony z nią, który już nie powróci....
Super książka, naprawdę warto przebrnąć przez ten zagmatwany początek i przeczytać do końca 👍

Książka wypożyczona z biblioteki, zupełnie w ciemno i szczerze powiem w trakcie czytania myślałam o jej odłożeniu. Początek jakieś sto , sto pięćdziesiąt stron to jeden wielki chaos, nie wiedziałam nawet o kim jest książka. Nie rzuciłam książki w kąt -na szczęście,bo z chaosu wyłoniła się piękna i wzruszająca opowieść o Lali Bienieckiej. Kobieta urodziła się w Kielcach w...

Jest tu pełno wspomnień o ludziach, których nie znamy, których możemy jedynie poznać na kartkach tej książki. Lektura chwyta za serce, bo niestety wiemy, jak to wszystko się skończy i z jednej strony bardzo przyjemnie jest poznawać minione czasy, ale z drugiej nie chcemy, aby to się skończyło w taki sposób. Musiałam ją sobie dawkować, bo to nie na moje nerwy. Taka babcia to naprawdę skarb.

Jest tu pełno wspomnień o ludziach, których nie znamy, których możemy jedynie poznać na kartkach tej książki. Lektura chwyta za serce, bo niestety wiemy, jak to wszystko się skończy i z jednej strony bardzo przyjemnie jest poznawać minione czasy, ale z drugiej nie chcemy, aby to się skończyło w taki sposób. Musiałam ją sobie dawkować, bo to nie na moje nerwy. Taka babcia to...

brawurowa, urocza i błyskotliwa, tak Lala-powieść jak i Lala-babcia

brawurowa, urocza i błyskotliwa, tak Lala-powieść jak i Lala-babcia

Książka fajna, ale mam audiobook i lektor nie ma za grosz iskry. Tak monotonny i cichutki, że non stop odpływałam. W końcu kupiłam książkę.

Książka fajna, ale mam audiobook i lektor nie ma za grosz iskry. Tak monotonny i cichutki, że non stop odpływałam. W końcu kupiłam książkę.

Czytam wspomnienia osób, których nie znałam i nigdy nie poznam. Czytam o miejscach, w których nigdy nie byłam i pewnie nie odwiedzę.

A jednak tęsknota fest serce ściska.

Czytam wspomnienia osób, których nie znałam i nigdy nie poznam. Czytam o miejscach, w których nigdy nie byłam i pewnie nie odwiedzę.

A jednak tęsknota fest serce ściska.

Pierwsze podejście do "Lali" miałam kilka lat temu. Wówczas odłożyłam ją po kilkudziesięciu stronach. Nie pamiętam, co mną wtedy kierowało, ale na szczęście dałam jej kolejną szansę. W tej książce jest tyle ciepła, miłości i mądrości, ale też interesujących anegdot i humoru... Babcia - główna bohaterka tej opowieści - bez wątpienia była dla autora kimś wyjątkowym. Podobnie jak dla mnie moja ukochana Babcia, z której stratą musiałam się niedawno zmierzyć. Może właśnie dlatego tak bardzo poruszyła mnie historia opowiedziana przez Jacka Dehnela? Mimo że były to dwie zupełnie różne kobiety, mam wrażenie, że obie znacznie przyczyniły się do nadania dzieciństwu swoich wnucząt cech sielankowości, cudowności oraz magii. Co warte podkreślenia, "Lala" została napisana bardzo ładnym językiem, natomiast jej chaos narracyjny moim zdaniem jest tylko pozorny. Ja dość szybko odnalazłam klucz pasujący do zamka tej opowieści i po prostu popłynęłam... Polecam serdecznie.

Pierwsze podejście do "Lali" miałam kilka lat temu. Wówczas odłożyłam ją po kilkudziesięciu stronach. Nie pamiętam, co mną wtedy kierowało, ale na szczęście dałam jej kolejną szansę. W tej książce jest tyle ciepła, miłości i mądrości, ale też interesujących anegdot i humoru... Babcia - główna bohaterka tej opowieści - bez wątpienia była dla autora kimś wyjątkowym. Podobnie...